psychiatrie: nieuwe openheid
Zaterdag 24 oktober in de Volkskrant
Psychiaters en psychologen kampen ook wel eens met depressies, angst of andere stoornissen. Die ervaringen delen met cliënten was lang taboe. Daar komt langzaamaan verandering in.
Wat was ik blij dat dit artikel in de krant staat. Dat een goed contact bovenaan staat voor de effectiviteit van de therapie is echt al heel lang bekend. Dat het ouderwetse concept van de “zieke” patiënt en de (altijd) gezonde behandelaar nog steeds stand houdt is mijns inziens verbazingwekkend.
Dat het onthullen van jezelf contact bevordert en de gelijkwaardigheid vergroot is al lang bekend op de opleidingen die wij volgen. Natuurlijk zijn de onthullingen gericht op vraag en doelstellingen van de cliënt en helpen daarmee om anders naar de werkelijkheid te kijken. Een therapeut die ervaringen deelt over het eigen ontwikkelingsproces, maar ook over de moeite die het kost, kan daarmee een positief voorbeeld zijn voor de cliënt. Als ik het kan, kan jij het ook is de impliciete boodschap dan.
Zeker als je als therapeut gelijke ervaringen hebt zoals ik; een eigen scheiding, scheiding van ouders, het jong verliezen van een ouder, (suïcide), depressie, hyperventilatie, hooggevoeligheid , slapeloosheid, stressgevoeligheid.. ben je daarmee als therapeut ook ervaringsdeskundig….
Sterker nog veel therapeuten worden vanuit hun eigen trauma en pijn een zeer goede therapeut op dat vlak. Denk aan rouwverwerkings therapeut. Dit is wel het duidelijkste voorbeeld, waarbij het blijkbaar ook het meest geaccepteerd is. Iemand verliezen ligt namelijk altijd buiten je eigen schuld. Maar als het gaat om problemen of stoornissen die je zelf had -of hebt- kun je als therapeut snel bang zijn dat het delen daarvan door de ander als incompetentie wordt gezien. Niets minder is waar. Het is juist krachtig om een deel van jezelf te onthullen. De kinderen van de tandarts hebben ook gaatjes…..
Liever dan de psycholoog die ik zelf een keer heb meegemaakt, die wel een kwartier van de sessie innam om over zijn vakantie naar Disneyland te vertellen. Daar zat niets persoonlijks in en voelde voor mij als het pikken van tijd. Die had het niet helemaal begrepen, en was blijkbaar ook niet erg goed in het lezen van de non-verbale signalen. En ik nog niet zo assertief 🙂
Daarbij: grenzen tussen psychisch ziek en gezond zijn niet zo strikt . Stempels/diagnoses bestaan er alleen maar om makkelijker onafhankelijk (wetenschappelijke vragenlijsten ) een diagnose te stellen (op basis van onderzoek ) en behandelingen doelgerichter te kunnen voorschrijven. Zij mogen nooit een dogma worden! Jij bent……
Bij Phoenix opgeleid zijn zoals wij is de regel ; Contact voor contract. Goed contact maken is een kunst en bestaat uit afstemmen op de ander en niet alleen het delen van (stukken uit) je eigen geschiedenis maar vooral ook in het hier en nu de cliënt teruggeven wat je voelt: een spiegel zijn..
In het hier en nu gebeurt het, is het leidende ( en lijdende ) patroon zichtbaar.
Ik leer steeds meer dat de gevoelens die een cliënt bij mij oproept, deze cliënt waarschijnlijk ook bij anderen zal oproepen. Vaak zijn mensen in het normale leven bang om deze gevoelens te benoemen en is het voor de cliënt juist een opluchting dat iemand het openlijk uitspreekt, weliswaar zonder oordeel. Goed feedback geven is hierbij essentieel. Als therapeut die jezelf en je projecties goed te kennen, en zelfs deze mag je benoemen.
Mijn overtuiging is dus dat een therapiecontact, een georganiseerde vorm van intimiteit is, waarin de cliënt zichzelf weer ‘”heel” kan maken dankzij hartelijke en oprechte interventies van de therapeut.
Voor het artikel kun je naar de facebookpagina.